Loslaten / vergeten ??
N.a.v.
verschillende gebeurtenissen schrijf ik dit stukje.
Vooral de aankomende herdenking van de "Februari staking",
bij de Dokwerker op het Jonas.Daniel Meijerplein op
maandag 25 februari
2008, (14.30) deed mij besluiten dit nu te schrijven.
Vele mensen, jonger als ik, stellen mij deze vraag, "waarom
laat je het niet los" ?
Het makkelijkste antwoord hier op is, dat kan ik niet !!
Waarop steevast dezelfde vraag komt,
maar waarom dan niet?
Voor mijzelf weet ik waarom, maar omdat aan iemand anders
uit te leggen, zeker aan 'n veel jongere generatie, is niet
makkelijk.
Als ik er wat dieper op in wil gaan, vraag ik meestal als
eerste, heb jij je ouders nog? Als dan het antwoord negatief
is, dan is het makkelijker om uit te leggen, want als op
mijn vraag, denk je nog wel eens aan ze, of soms aan een van
hen, (als een der ouders overleden is) en er geantwoord
wordt met ja, natuurlijk, dan heeft men in feite al zelf het
antwoord gegeven. Het zelfde is het geval met gebeurtenissen
in je leven, die 'n diepe en grote indruk hebben achter
gelaten, ook hier wordt met grote regelmaat aan gedacht en
is niet uit je geheugen te bannen en ook hier wordt dan
meestal bevestigend op geantwoord na 'n vraag hier over.
Anders ligt het met mensen die weinig begrip kunnen
opbrengen voor het herinneren aan familie leden, omdat deze
er gelukkig nog zijn en zij daar nog dagelijks contact mee
hebben. Vaak ook hebben er geen gebeurtenissen
plaatsgevonden die een diepe indruk op hen hebben
achtergelaten. Deze mensen hoeven nog niets los te laten,
omdat ze geen herinneringen hebben aan schokkende
gebeurtenissen. Soms is er dan toch iemand die zich
herinnerd dat 'n neefje, nichtje, vriend of vriendinnetje
overleden is, of 'n zwaar ongeluk heeft gehad en dit
gebeurde 'n diepe indruk op hen en de familie gemaakt heeft.
Vaak gaat dit dan gepaard met de opmerking, "dat vergeet ik
mijn leven lang niet". Hier is dan de wortel voor het
herdenken en niet vergeten gelegd.
Dan is er nog 'n 3de groep en waarschijnlijk de
belangrijkste, n.l. de Holocaust-ontkenners
en racisten in ons midden.
Tegen deze mensen is het vaak onbegonnen werk om uitleg te
geven van het woord "loslaten" en met dat, tevens de
gedachte aan wat mensen in het algemeen en Joden in het
bijzonder is aangedaan door de haat zaaiende Nazi's. Toch
moet ook tegen deze groeperingen het verleden, met de daar
aan verbonden misdaden, verteld worden en hopelijk zullen er
onder hen enkelen zijn die tot inzien / inkeer zullen komen.
Dat is uiteindelijk de grootste reden dat ik en met mij vele
andere mensen die de verschrikkingen van de 2de Wereld
Oorlog hebben meegemaakt niet kunnen en willen vergeten,
n.l. om het door te geven aan de volgende generaties. Niet
zo zeer als geschiedschrijvers, maar als waarschuwing dat
zoiets nooit meer mag gebeuren, waar ook ter wereld.
Gelukkig wordt daar tegenwoordig op de diverse scholen al
aandacht aan besteed en brengen de nu nog overlevenden van
de Nazi bezetting, op hun eigen manier en uit eigen
herinneringen en ervaring van doorgestane ellende,
hun boodschap over.
Anderen doen dat in schrift, weer anderen door beelden via
de televisie te laten zien. Het HOE,
WAT, WAAR, is niet belangrijk, als het maar gedaan wordt !!
Dat is de grote drijfveer die vele overlevenden van de SHOAH
bezig houdt, het niet vergeten van wat er gebeurd is, het
niet kunnen vergeten, het niet willen vergeten en het
daarmee verbondene niet kunnen loslaten van het gebeurde,
n.l. om het door te vertellen.
Ter lering en waarschuwing tegen het grote kwaad dat racisme
heet !!!
Max.C.van.der.Glas.
februari 2008
|