Te groot voor de speeltuin
Zo rond 1953 / 54 brak voor mij de tijd aan dat ik mij zelf
te groot vond om nog naar de speeltuin te gaan om achter een
bal aan te rennen, want ik zat immers op 'n echte
voetbalclub en ook dat op straat spelen werd minder.
Dit alles had te maken met o.a. het huiswerk van school, wat
steeds meer werd en de verandering van interesses o.a. naar
het andere geslacht toe. We gingen heel chique naar 'n
erkende dansschool in de Palestrinastraat, achter het
Concertgebouw, waar mijnheer du Moulin, met zijn assistente,
ons de Wals, Quickstep, Foxtrot, Tango en andere danspassen
probeerden bij te brengen, die volgens de toen geldende
normen, ieder kind moest leren, om geen modderfiguur te
slaan in de maatschappij. Het modderfiguur wat mijn broer en
ik sloegen, waren in onze ogen, de verfoeide "plusfour, die
wij als enige, daar nog steeds droegen. Van deze geleerde
danslessen kwam in praktijk niet zo veel terecht, want op
het "Paleis " terras aan het Westeinde werd er meer "geschuiveld"
zoals dat heette, terwijl ook op de Rock & Roll muziek van
Bill Haley, andere passen vereist waren, om nog maar te
zwijgen over de Twist van Chubbie Checker.
Het enige wat onveranderd bleef, waren de regelmatige
bezoeken aan het De Mirandabad, wat
in die tijd nog gescheiden was links voor heren en rechts
voor dames. Strikte controle werd er uitgevoerd door de
badmeesters op de z.g. "speelweide" dat jongens niet bij de
meisjes afdeling kwamen, terwijl de meisjes wel op de
jongensafdeling mochten komen, wat wij uiteraard onbillijk
vonden. Een van de meest geliefde spelletjes was om aan de
strikjes van de BH te trekken, wat de
nodige gillen van de meiden te weeg bracht, maar voor het
overgrote deel werd er geprobeerd om afspraakjes te maken.
Nu ik er nog eens goed aan terug denk, was zwemmen maar 'n
bijzaak geworden en waren de sociale contacten het
eigenlijke doel van de meeste jongelui die daar kwamen,
althans in die leeftijdsgroeperingen.
Uitstapjes met vrienden en vriendinnen op zondag
naar Zandvoort, gingen met de tram van af de Admiraal de
Ruyterweg, of soms van af het begin punt in de Spuistraat..
Deze tram, ook wel in de volksmond "de Groene Kikker "
genoemd, vanwege zijn kleur, was bijna voor alle mensen,
eind veertiger en begin vijftiger
jaren, HET vervoermiddel om aan zee te komen, want
wie had er in die tijd 'n auto ? Toch zag je onderweg nog
vele gezinnen of groepjes vrienden die met de fiets of
tandem er op uit gingen.
Er kwamen in die jaren veel "gastarbeiders" naar Nederland,
Spanjaarden, maar vooral Italianen, die tegelijker tijd 'n
invasie van Italiaanse orkesten en zangers in hun kielzog
meetrokken, waardoor de toenmalige hitparade namelijk
bestond uit Italiaanse songs, met aan de top "Volare". In de
mode waren de z.g. "kachelpijpen", waarvan de omslag van de
broek minstens 7 a 8 cm moest zijn, om nog meer voor
modebewust te worden aangezien en waar iedere jongen in
liep. Brilcream, (uit 'n glazen pot en blauw van kleur), was
ook zo iets wat niet mocht ontbreken in je haar en die ik
dan ook jarenlang voor mijn verjaardag kreeg. Maar ook de
mooie Italiaanse kostuums en puntschoenen (drollenwippers)
werden 'n rage, evenals de "Zweedse muilen", die alleen bij
Zwartjes in de Utrechtsestraat te koop waren. Van mijn
ouders mocht ik deze niet kopen, want Mijnheer Zwartjes, zou
fout zijn geweest in de oorlog. Ja,zo ging dat toen nog !!
In die tijd kreeg ik van Johnny, die bij ons in huis woonde,
'n echte lange broek te leen als wij de stad in gingen, die
ik pas buiten aandeed, zodat mijn ouders het niet zagen.
Mijn plusfour, werd achter de schillenemmer op het portaal
verstopt en bij terugkomst weer keurig netjes aangetrokken,
want in die tijd waren bij thuis komst, de ouders vaak nog
op.
Max.C.van.der.Glas.
april 2008
|