E-mail: cterlingen@planet.nl
DIKKE MARIETJE
Elke plaats of streek kent wel van die typetjes. De personen die opvallen door hun gedrag.
Zo hadden we bijvoorbeeld vroeger in Amsterdam een mevrouw die scheldend op haar fiets de
stad doortrok. Als je het ongeluk had dat ze je passeerde, kon je nog een geweldige knal
voor je
kop krijgen. Natuurlijk is zo iets ontzettend triest. Hoogst waarschijnlijk had deze
mevrouw het syndroom van Tourette, maar dat wisten er nog niet veel in die tijd. Wat dat
betreft is de komst van televisie een pluspunt te noemen omdat de mensen nu veel meer van
dergelijke dingen op de hoogte zijn dan vroeger.
Er was een meneer die elke dag op de hoek van de Rozengracht en de Clerqstraat het verkeer
regelde. Daar zat natuurlijk ook een treurige oorzaak achter. Het verhaal ging dat op dit
kruispunt zijn zoon bij een verkeersongeluk om het leven was gekomen.
Verder was er nog een geuniformeerde meneer met alle toeters en bellen eraan, die volgens
mij ook het verkeer regelde. Hij hield zich meer op in Amsterdam-Zuid.
Praktisch ieder mens die in de hoofdstad heeft gewoond kent deze markante figuren.
En dan hadden we dikke Marietje. Als je nu wel eens iemand tegenkomt die zo een
twintig/dertig/veertig jaar geleden in de Rivierenbuurt woonde, zelfs als je de persoon
niet verder kent, maar alleen die ene overeenkomst hebt "we woonden in de
Rivierenbuurt" komt bijna altijd het gesprek op dikke Marietje.
In werkelijkheid heette ze niet zo. Zo werd ze genoemd door iedereen.
Ik kende dikke Marietje vanaf mijn 15e jaar, omdat ik een vriendin had die in de
Rivierenbuurt woonde. Na 9 jaar woonde ik zelf in die buurt en nog steeds liep daar dikke
Marietje. En toen ik zo een twaalf jaar later Amsterdam verliet, liep daar nog steeds
dikke Marietje.
En wat was er nu zo bijzonder met deze mevrouw? Deze zeer eenzame mevrouw, want ik heb
haar nooit met een ander persoon zien lopen. Zij liep met twee honden. Van die
buldoggen.Een Engelse buldog.
Tegenwoordig zie je ze veel dit ras. En dan in een dwergachtige uitgave.
Maar veertig jaar geleden zag je ze bijna niet.
En dat maakte bijzonder aan dikke Marietje.
En wat nog extremer was, zij leek op haar honden. Of de honden leken op haar. Nu zeg je
dat wel eens meer van de "baas" of de "vrouw", maar de buldoggen van
dikke Marietje leken wel uit haar gekloond.
Zij liepen alledrie hetzelfde. Zo een beetje waggelend op korte pootjes. Sorry mevrouw E
(want ik weet lekker de eigenlijke naam van deze bijzondere figuur), u had korte beentjes.
Ze hadden alledrie een tamelijk gezet kort lijf. En de gezichten waren treffend. Je zag
geen verschil.
Toen het weekblad Panorama een keer een artikel plaatste over mensen die op hun honden
leken, stond natuurlijk dikke Marietje erbij. Tussen haar twee buldoggen in gefotografeerd
en met moeite was er te zien wie dikke Marietje was.
En dat maakte haar zo een opvallend figuur in de Rivierenbuurt.
Achteraf denk ik dat deze mevrouw ontzettend eenzaam is geweest.
Je zag haar nooit met een ander mens. Ze liep altijd met haar honden. Alleen tegen vieren
ging ze zonder de honden voorbij. Van mei tot september als het Mirandabad open was. Dan
ging dikke Marietje elke dag haar baantjes trekken. Alleen.
Niemand wist verder wat af van mevrouw E. Of ze kinderen had, of ze misschien weduwe was
(ik dacht het wel).
Eén keer heb ik haar aangesproken met een praatje over de honden. Ik zie het nog zo voor
me, we stonden precies voor de tramremise in de Lekstraat. Ze was heel aardig en was zeer
verontwaardigd over de opkomende bio-industrie; de legbatterijen, de verkensfokkerijen, de
kistkalveren.
Een rasechte dierenvriendin, die dikke Marietje.
Constance Terlingen, 15 oktober 2004
website: home.planet.nl/~cterlingen
Terug naar de vorige pagina << |