Manon: door Paul Gellings . . . .

<< terug

 

Bekentenis geschreven ter gelegenheid van het driejarig bestaan van onze website, met een beschaamde knipoog naar de kinderwereld van toen.

 

MANON

Je woonde op die breuklijn tussen oorlog en vrede,
aan die grauwe grens genaamd Rivierenlaan.
Als jongen heb ik om vergiffenis gebeden
voor wat ik je die namiddag had aangedaan.
 
Je aan je gouden haren van je step gesleurd
en je gezichtje in het zandland willen smoren,
alleen je huilen kon ik nog heel zachtjes horen,
en ik stopte, maar het kwaad was al gebeurd.
 
Zo zag ik toen je snikkend naar je flat terugrende,
je maillot kapot, je stepje schrapend over stenen;
tot je gebroken om de straathoek was verdwenen
en ik applaus kreeg van de leden van mijn bende.
 
Nu is het avond, herfst, en ik hoop dat je dit leest.
Zo dikwijls ben ik hier sindsdien alweer geweest,
eindeloos op zoek naar vroeger, vol met vragen
over toen, hoe en waarom, die rare kinderdagen.
 
Maar een antwoord heb ik nooit gevonden.
Wel zie ik de blik van de vermoorde president
en hoor hem hardop denken, onomwonden:
Shame on you, zoiets doe je niet als grote vent!
 
 
Paul Gellings

28 november 2006

<< terug