Printversie in PDF-formaat t.b.v. educatieve doeleinden
(downloaden kan even tijd in beslag nemen, afhankelijk van uw internetverbinding)

** Ze kwamen, met hun vrijheid als een zon, over de Berlagebrug **
uit het gedicht Bevrijding van Karel N.L. Grazell

BEVRIJDINGSPAGINA

deze pagina is opgedragen aan:
Allen die de verschikkingen van deze oorlog hebben moeten meemaken en in het bijzonder P.W. van Rossum, Max van der Glas, G.J. Peeters, Ben Niesse, Willy Onrust-Cortus, Francien van der Veen-Bachra, Ruud Jansen, Kitty Vermist Boermans, Leo Cappèl, Mieke Delfgaauw, Lilian Westendorp van Delft, Theo van Vilsteren, Paul Mertz en Chris de Keijzer en natuurlijk onze geallieerde bevrijders.

met foto's uit de privécollectie van Cornelis Eutropius, Chris de Keijzer en H.W.F. Jaburg, bevrijdingsgedichten van Karel N.L. Grazell en Paul Gellings en impressies van diegenen die er zelf bij waren.

Bevrijdingsvreugde op 8 mei 1945 op de Amstellaan ter hoogte van de Rijnstraat.
Foto: Beeldbank Nationaal Archief

Wachten
“Wanneer komen ze nou?”
“Ze zeggen morgen maar ik moet het eerst nog zien.”
“ Ik hoorde dat het Canadezen zijn.”
“Canadezen? Hebben die dan ook meegevochten?”
En zo steeg de spanning. Morgen komen ze.

Ruud Jansen

De 75-jarige Berlagebrug
(28 mei 1932 - 28 mei 2007)
op 8 mei 1945 was dit het decor van de bevrijding van Amsterdam.
Foto: Jos Wiersema

Inleiding

Op 7 mei 2005 werd de veteranenintocht in Amsterdam voor het laatst gehouden. Om toch deze bijzondere gebeurtenis niet te vergeten kunt u op deze pagina lezen en zien hoe het allemaal echt verliep. Ik heb getracht, met het aangeboden materiaal, een sfeerbeeld te maken van de feestelijke gebeurtenissen die plaatsvonden naar aanleiding van de bevrijding van Amsterdam op maandag 7 en dinsdag 8 mei 1945.

Locaties o.a.: Berlagebrug en Amstellanen.
De inhoud is tot stand gekomen met medewerking van oud-bewoners Cornelis Eutropius en Chris de Keijzer, die mij toe stonden gebruik te maken van hun privéfoto's; de 'huisdichters' Karel N.L. Grazell en Paul Gellings, die speciaal voor deze gelegenheid een gedicht maakten;
en natuurlijk van hen die er bij waren en ons daar iets over willen vertellen: P.W. van Rossum, Max van der Glas, G.J. Peeters, Ben Niesse, Willy Onrust-Cortus, Francien van der Veen-Bachra, Ruud Jansen, Kitty Vermist Boermans, Leo Cappèl, Mieke Delfgaauw, Lilian Westendorp van Delft, Theo van Vilsteren, Paul Mertz en Chris de Keijzer.
Voorts treft u artikelen aan uit de bevrijdingnummers van De Nieuwe Amsterdammer, een citaat van de website van het Verzetsmuseum Amsterdam en citaten uit de website: "Voordat ik het vergeet" van Ruud Jansen.
Bij deze gelegenheid wil ik alle inzenders hartelijk danken en draag dan ook deze pagina aan hen op.
  
Jos Wiersema

De honger ging vooraf

Na "dolle dinsdag" op 5 september 1944, verwachtte men ieder moment de bevrijding. De snelle opmars vanuit het zuiden van de geallieerden deed NSB'ers naar Duitsland vluchten. De spoorwegstaking van 17 september zorgde ervoor dat het vervoer van Duitse soldaten en materieël werd bemoeilijkt. Er kon geen voedsel meer worden aangevoerd naar het westen. Het voedsel dat er nog was, werd door de Duitsers geroofd en naar Duitsland verzonden.
In de Hongerwinter stierven in Amsterdam 2300 burgers door het gebrek aan voedsel, brandstof, medicijnen.

Vader Eutropius (met pet) trambestuurder, en collega's, van lijn 25 op de Amstellaan, juist nadat zij bij de gaarkeuken gamellen hadden afgegeven.
foto: Fam. Eutropius

Toelichting van Cor Fijma op bovenstaande foto
" De z.g. 'Eettram'. De foto zou gemaakt moeten zijn tussen 23 januari 1942 tot 11 september 1944. (Na 9 oktober reden er helemaal geen trams meer.) In die tijd had je de centrale gemeentekeuken aan de Van Hallstraat. Tramwagens konden daar worden beladen met gamellen met warm eten die vervolgens naar de beginpunten van de tramlijnen werden gereden. Het trampersoneel kon daar dan een warme hap nuttigen."

Ruud Jansen: "De laatste loodjes; voedseldroppings"

Zware bommenwerpers, volgeladen met voedselpakketten, naderden 's ochtends uit oostelijke richting en vanuit ons raam zagen we hoe ze na het passeren van de huidige woonwijk Buitenveldert hun last uitwierpen. Als kleine zwarte puntjes zag je die naar beneden vallen op een plaats waarvan we veronderstelden dat 't het oude Schiphol aan de Ringvaart was. Dat laatste bleek te kloppen. Deze fantastische voorstelling ging bijna de gehele dag door.
Zo simpel als ik het hier heb opgeschreven was het een van de mooiste dingen die ik ooit heb meegemaakt.
Eén of twee dagen later vond de uitdeling plaats. Tegen inlevering van een aantal bonnen kreeg iedereen bonen, gedroogd eipoeder, kaas in blik, chocolade, bacon in blik en andere heerlijkheden.
Misschien was het wel een druppel op de gloeiende plaat maar het gebeuren gaf natuurlijk een geweldige stimulans.
We waren echt aan de laatste loodjes bezig.

Geallieerde bommenwerpers boven de Wolkenkrabber op weg voor voedseldroppings - 1945
foto: J.M. Bakels

Machtsvacuüm
Jos Wiersema

Op vrijdagavond 4 mei 1945 werd de officiële capitulatie ondertekend en was de oorlog ten einde. Het zou echter nog 4 dagen duren voordat de grote troepenmacht van de geallieerden Amsterdam binnen zou trekken.
Op zaterdag 5 mei trokken duizenden Amsterdammers al richting Amstellaan (Vrijheidslaan) en Berlagebrug om, feestelijk uitgedost, de bevrijders te verwelkomen. Op een enkele geallieerde patrouille na bleef de grote intocht uit. De situatie in Amsterdam bleef ook na de capitulatie gevaarlijk want de bezetter weigerde zich over te geven aan de BS (Binnenlandse Strijdkrachten) en de andere gewapende ondergrondsen omdat ze bang was voor repressailles. Zij wilden alleen de wapens neerleggen ten overstaan van de geallieerden.
Op 7 mei trok ook een verkenningseenheid van de Britse 49ste Infanteriedivisie bestaande uit 32 man, w.o. twee oorlogscorrespondenten, in vier lichte pantserwagens en zes brencarriers, vanaf de frontlijn naar het westen. Deze bereikte rond 13.00 uur de grens van Amsterdam.
Maar op die dag kwam het ook nog tot een gewapend treffen toen op de Dam soldaten van de Kriegsmarine op de feestende menigte begonnen te schieten met 22 doden en meer dan 100 gewonden tot gevolg. Pas op dinsdag 8 mei legden de bezetters daadwerkelijk hun wapens neer als de intocht van de geallieerden een feit was.
Toen was Amsterdam bevrijd en konden de feesten losbarsten.

Gedicht Jos Wiersema

ZE ZIJN GEKOMEN !
Bron: De Nieuwe Amsterdammer nr. 86 van 8 mei 1945

In edelen wedijver naar Amsterdam
Wilde geruchten deden gisterenochtend de ronde in de stad. Ze komen wèl.... ze komen morgen.... ze komen vanavond. De hardnekkigen, die ondanks deze geruchten al bij het ochtendkrieken aan de Berlagebrug postgevat hadden, kregen gelijk. Om half één rolde het eerste geallieerde legervoertuig de stad binnen, onder een enthousiasme, dat waarlijk onbeschrijfelijk was. Het was een kleine patrouille bestaande uit enkele Brenguncarriers en wat motoren behoorende tot de verkennings afdeeling van het 49ste regiment van het eerste Canadesche leger.
De manschappen zijn echter Engelschen, die bij dit leger, dat onder bevel van generaal Crerar staat, zijn ingelijfd.
Een oogenblik spreken wij met één hunner. We hadden Canadeezen verwacht."
De Engelsman lacht onder zijn wijnroode baret. Wij zijn ze te vlug af geweest", zegt hij. "Morgen of vannacht komt "the bulk", de hoofdmacht.
De opdracht van de allereerste bevrijders, die de hoofdstad binnen reden luidt, dat zij te Amsterdam moeten blijven in afwachting van hun wapenbroeders.

De bezetters van de Berlagebrug
Bron: De Nieuwe Amsterdammer   nr. 87 van 9 mei 1945

Nederland heeft leeren wachten. Wachten allereerst op de bevrijding. Ondanks vernederig en ellende, ondanks alle beproevingen wachtte Nederland geduldig en verbeten, werkte Nederland ondergronds aan het verwerkelijken van zijn vrijheid, omdat het in de bevrijding en de vrijheid geloofde. Vijf jaren heeft Nederland gewacht. In de rijen voor groentewinkel en kruidenier, wachten voor de Centale Keukens, wachten op de terugkomst uit gevangenschap van hen, die de beste zonen en dochters uit zijn midden waren.
Nederland heeft in die vijf jaren van zware beproevingen getoond, de vrijheid in wezen te bezitten. Zij, die meenden, dat Nederland op zijn retour was, met zijn rug naar de toekomst leefde, omdat er vóór den oorlog geen wezenlijke drang naar vrijheid van denken domineerde, zij, die dan teruggrepen naar de geschiedenisboeken en ons voor de voeten gooiden, dat b.v. in den tachtigjarigen oorlog, werkelijke offers voor de vrijheid en zelfstandigheid gebracht waren, zij die defaitistisch redeneeerden, hebben ongelijk gekregen. Nederland heeft getoond, dat de geest van den tachtigjarigen vrijheidsdrang niet dood was, integendeel!
En nu wacht Amsterdam aan de Berlagebrug op de komst van de Canadeezen om hen te begroeten en te danken voor alles, wat deze jongens voor ons land hebben gedaan.
Zij zijn geduldig, deze bezetters van de Berlagebrug, omdat zij in de komst gelooven, ondanks dat het wat lang duurt. Zaterdagmorgen (5 mei 1945, red.) in den stroomenden regen stonden zij er al, met bloemen, die langzaam verwelkten, doch met het verstrijken van de uren verminderde de verwachting van de komst van de bevrijders niet.
Zij hebben geduld, omdat zij weten, dat zij eens komen moeten. Zaterdagmiddag, Zondag den geheelen dag. Maandag hebben ze een paar tanks, kunnen toejuigen, maar het geallieerde leger, de bevrijdende troepen hebben ze nog niet gezien.
En ze stonden op de leuningen van de brug, liepen een eind den weg op naar Hilversum, anderen zaten rustig op vouwstoeltjes, de uren schreden verder. Amsterdam, vrijheidslievend Amsterdam, wachtte, wacht nu al vier dagen aan den waterkant.
En toen Maandagmiddag iemand opmerkte, dat zij niet dien dag, maar vrijdag zouden komen, klonk een meisjesstem "Neen moeder, laat ons maar wachten, het is niet waar, misschien komen ze vandaag wel."
Een onverwoestbaar geduld en vertrouwen.
Zoo treedt de Amsterdamsche bevolking uit dezen oorlog!

Niet voor iedereen een feest
deel van de tekst bron: Verzetsmuseum Amsterdam

Amsterdam werd in 1940-1945 door twee grote rampen getroffen: de deportatie van ruim 60.000 joodse bewoners, en de Hongerwinter van 1944-1945. In de Hongerwinter stierven 2300 burgers door het gebrek aan voedsel, brandstof, medicijnen. Tegelijk bereikte de Duitse terreur zijn hoogtepunt. Zelfs na 5 mei 1945 vielen er nog doden door Duitse kogels. Een bevrijdingsfeest op maandag 7 mei op de Dam veranderde in een bloedbad, toen leden van de Kriegsmarine het vuur openden op de menigte (22 doden, meer dan honderd gewonden).

Op 8 mei 1945 waren de Amsterdammers massaal uitgelopen om de Canadezen te begroeten. Hiermee begonnen de bevrijdingsfeesten, die de hele zomer zouden voortduren. Toch was het niet voor iedereen feest. Veel mensen waren er geestelijk en/of lichamelijk slecht aan toe. De stad telde, met de Hongerwinter net achter de rug, nog duizenden hongeroedeem-patiënten. Overlevenden van de Jodenvervolging werd het in de zomer van 1945 duidelijk dat hun weggevoerde familieleden, vrienden, bekenden niet uit de kampen zouden terugkeren.
De Joden die wel uit concentratiekampen terugkeerden werden niet met open armen ontvangen. Hun terugkeer maakte latente anti-semitische gevoelens los en dat leidde soms tot uitermate pijnlijke reacties. De meeste Nederlanders waren zo vervuld van hun eigen oorlogservaringen, dat ze maar weinig interesse toonden voor wat zich buiten de landsgrenzen had voltrokken.

Veel Nederlanders die in de Tweede Wereldoorlog aan de kant van de Duitsers stonden, moesten dat na de bevrijding bezuren. Moffenmeiden en NSB’ers werden meer dan eens een speelbal van het volk.

Pop met touw om de nek; voorstellende de NSB-er Ader - Trompenburgstraat foto: J.M. Bakels

Kaalgeschoren 'moffenmeiden", die waarschijnlijk uit de Rivierenbuurt kwamen, nemen het luchtig op. foto: privefoto van H.W.F. Jaburg - locatie, datum en fotograaf niet bekend

Ruud Jansen: "5 mei; wachten"

En toen was daar dan toch nog plotseling het nieuws dat de oorlog afgelopen was.
Na een aantal valse meldingen eind april verspreidde het bericht zich razendsnel. De juiste datum ben ik kwijt. Het was in ieder geval ergens in de avond van 3 of 4 mei.
Overigens hoorde ik het pas de ochtend daarna omdat ik al in bed lag en sliep. Die eerste bevrijdingsdag liet zich overigens niet van z'n beste zijde zien. Het was somber weer, geen zon, met een grauwe wolkenhemel en er was ook niets te merken van een feestelijke stemming. Ik denk omdat er nog voldoende zekerheid was of het allemaal wel echt waar was.
Ik ben om een uur of elf nog naar de stad gelopen als ik me goed herinner, maar ook daar nog weinig feestgedruis. Hier en daar een aarzelende vlag, mannen van de BS (Binnenlandse strijdkrachten), die met gewichtige gezichten rond­liepen of rondreden. Bij het Weteringplantsoen waar een paar maanden tevoren een groep mannen als represaille was gefusilleerd, was het wat drukker en hadden de mensen bloemen neergelegd.
Omdat er in de richting van de Munt ook geen activiteiten te bespeuren waren ben ik weer naar huis teruggewandeld. Zo was iedereen in gespannen afwachting van de komst van de bevrijders.

Dit aanplakbiljet van Het Parool vermeld:
"Naar ons van bevoegde zijde wordt medegedeeld, kunnen de troepen van onze bondgenoten morgen, Maandag in de vesting Holland verwacht worden."
foto: niet bekend

P.W. van Rossum: "zoiets kun je je hele leven niet meer vergeten"
(Citaat uit de brief van Piet van Rossum aan zijn toenmalige (Rotterdamse) vriendin.)

** Vandaag was het de groote dag van de intocht der Canadeezen. Vanochtend om 6 uur begon de „invasie”. Liefste, ik geloof niet dat ik in staat ben om op papier te zetten hoe geweldig deze intocht is geweest, het was allemaal overweldigend en zooiets kun je je heele leven niet meer vergeten. Het was een onafgebroken karavaan van auto's, tanks, motoren, die van 's morgens 6 uur tot middernacht duurde. En al die voertuigen waren afgeladen met jongens en meisjes, bedolven onder bloemen, zoodat je de soldaten bijna niet meer kon terugvinden. Wat een gezicht... al die lachende vrolijke en bruingebrande koppen en ze waren allemaal even ontroerd door zoo'n enthousiaste ontvangst, al die duizenden mensen werden niet moe om onze bevrijders toe te juichen en te huldigen....
De radioreporter van de BBC verklaarde in het nieuwe dagblad „Het Parool”, dat Amsterdam alles heeft overtroffen, wat hij tot dusver met de bevrijding in andere landen had meegemaakt; zelfs de intocht in Parijs verzonk er bij in het niet. Nu, het zal bij jullie in Rotterdam ook wel net zoo geweldig geweest zijn, denk ik en je hebt toch zeker ook wel zoo'n stoere Canadees omhelst, liefste, al was het alleen maar uit dankbaarheid voor alles wat zij gedaan hebben om ons te verlossen van het gehate Nazi-dom. Ze hebben het verdiend, hoor! Ik kon vandaag bijna niet van de straat af komen en ik vergat gelukkig dat er nog zooiets als „honger” bestaat! Je denkt nu haast niet meer aan eten.**  

Lees de gehele brief hier >>

Berlagebrug - waarschijnlijk op zaterdag 5 mei 1945 gemaakt.
* Alleen op die dag regende het, gelet op de paraplu.
foto: J.M. Bakels

* het weer op 5 mei 1945:
De vijfde mei was met temperaturen rond 12 graden nog een frisse dag, maar vormde volgens de overzichten van het KNMI wel de afsluiting van periode met guur weer en veel neerslag. Daarna volgde een periode van twee weken met zonnig en warm zomerweer.
Bron: KNMI

Op 5 mei ging ook bij de familie Oltmann in de Kribbestraat 45/1 de vlag uit.
foto: Nora Oltmann

Discipline voor Nederlansche meisjes
Bron: De Nieuwe Amsterdammer nr. 89 van 12 mei 1945
 
Bij herhaling hebben wij gedurenderende de illegale periode onze medeburgers opgeroepen om de discipline, en in de eerste plaats de zelfdicipline te handhaven. Nogmaals richten wij dezen oproep tot U op grond van inlichtingen, welke ons van de zijde van Militar Gezag zijn verstrekt.
Het is uitstekend en sympathiek, dat wij onze bevrijders hartelijk welkom heeten. Maar de hartelijkheid gaat te ver, wanneer ze bestrormd worden om sigaretten en chocolade, en daarbij vaak half plat gedrukt als een van hen de onvoorzichtigheid heeft 't een of ander aan te bieden.
Wij moeten de soldaten een weinig met rust laten en inzien, dat zij niet altijd lust hebben zich met allerlei vreemden, waarvan de meesten anderhalf woord Engelsch kennen, te bemoeien.
In dit verband ook een woord tot de meisjes. Het is volkoonen begrijpelijk, dat zij verrukt zijn over "die leuke Canadeezen"; ook spreekt het vanzelf, dat na de duistere jaren zonde levensvreugde de jolijt er uitbreekt. Maar vergeet niet, dat een Canadees ook maar een mensch is; dat hij hier vertoeft als soldaat en niet als zedemeester. Het is bekend, dat de geallieerde soldaten geen rokkenjagers zijn. En dus hangt het van onze meisjes af, welke ideëen omtrend de zelfdicipline van de Nederlandsche meisjes onze vrienden zullen meenemen naar hun verre land.
Wij Nederlanders zullen het op prijs stellen, wanneer zij aan ons allen een leuke, hartelijke frissche herinnering zullen meenemen, als van sportieve kameraden.

Bevrijdingsvreugde op de Amstellaan te Amsterdam Op de achtergrond de Wolkenkrabber
Foto: Beeldbank Nationaal Archief

Max van der Glas: "één juichende en hossende massa"

Wij woonden vanaf 1938 in de Vechtstraat en hebben daar uiteraard de oorlog meegemaakt.
Toen het einde van de oorlog naderde was uiteraard iedereen in feeststemming, wat enigzins voorbarig bleek te zijn en dan duid ik op de gebeurtenissen op de Dam bij de Grote Club". Maar...........toen de "bevrijding" dan eenmaal 'n feit was, was er geen houden meer aan. Mijn eerste herinnering gaat dan terug op de avond voor het officiele nieuws van de bekend making. 's Avonds rond de klok van 8 werden daar 2 buurmeisjes uit het benedenhuis op nr.34 naar buiten gesleept en kaal geschoren en daarna met teer ingesmeerd. Dit omdat zij het met de Duitsers gehouden zouden hebben. De volgende morgen lagen de haren nog in de goot toen wij er langs liepen. Op weg naar de Amstellaan was het één juichende en hossende massa van mensen die de intocht van de "Canadezen" wilden meemaken
Ik zelf liep naar de hoek van de Amsteldijk. Daar werd muziek gemaakt en allerlei bekende liedjes gezongen, er werd gedanst, gehost, gezoend en iedereen liep te lachen. De intocht op zich was één grote happening en iedereen van jong tot oud probeerde op de legerwagens te klimmen en daarop mee te rijden.
Het bietsen van sigaretten en chocola was ongelooflijk populair tijdens deze intocht.Tot weken daarna was het sigaretten roken met "bukshag" (opgeraapte peuken en weer tot cigaretten gerolde tabak) normaal. Bijna ieder kind zocht de peuken voor zijn ouders en wat was je trots al je thuis kwam met enkele peuken.
Tot weken na de bevrijding werden er op bijna alle pleinen in de stad feesten gegeven waar iedereen aan meedeed. Daar deden veel bekende artiesten aan mee. Ik herinner mij nog goed Snip & Snap op het Cornelis Troostplein, waar ons gezin naar toe ging. Nog jaren daarna werden op 5 mei deze feesten gehouden, met voor groten en kinderen diverse wedstrijden, zoals, zaklopen, koekhappen, hoepelwedstrijden en wat dies meer zij.
Heerlijke herinneringen die toch met 'n bijsmaak van leed in mijn geheugen gegrift staan tot op de dag van heden.
Kijken naar de toekomst was en is het motto, maar men mag het verleden niet vergeten.

Lees meer van Max van der Glas >>

Berlagebrug - 8 mei 1945
foto: J.M. Bakels

G.J. Peeters: "Op het Victorieplein slipte een verkenningstank"

Later de intocht van de Canadezen, via de Berlagebrug en Vrijheidslaan enz.
Op het Victorieplein slipte een verkenningstank schuinweg over de gladde keien en kwam tegen een boom tot stilstand, wat een toeschouwer een been kostte, omdat hij tussen boom en tank bekneld raakte. De bestuurder van de tank heeft toen nog geholpen het gewonde been af te binden. De straatfeesten begonnen, en haast overal werd er gedanst. Daar tussendoor gebeurde er ook andere dingen. NSB’ers werden opgehaald en vrouwen kaal geknipt.

Lees meer van G.J. Peters >>

Amateurbeelden van A.S. Eliaser

Beeld uit het filmpje van A.S. Eliaser

Bevrijding 1945
Amateurbeelden van A.S. Eliaser

Gedicht van Karel N.L. Grazell

Ben Niesse: "Op blote voeten naar de Vrijheidslaan"

Wat ik mij kan herinneren dat na een lange en koude hongerwinter begin mei 1945 bij ons in de Mauvestraat (waar ik woonde) bij heel veel huizen de Nederlandse vlag buiten hing. Mijn moeder vertelde dat de Duitsers zich over gegeven hadden (mijn vader was opgepakt en zat in Duitsland). Na enkele dagen kregen we te horen dat de Canadezen elk moment bij de Berlagebrug zouden komen. Mijn 4 jaar oudere broer Gijs en ik op blote voeten naar de nu geheten Vrijheidslaan gerend vlakbij de Berlagebrug waar het al vol stond met feest vierende mensen. In mijn herinnering was het mooi zonnig weer en daar kwamen inderdaad de legerwagens de brug over. Omdat ik een klein ventje was van 7 jaar mocht ik vooraan staan en het duurde niet lang of ik werd in een truck gehesen en mocht ik op schoot bij een soldaat. Zo ben ik meegereden naar de Rijnstraat waar ik er werd uitgezet en mijn broer zag ik pas weer toen ik thuis kwam.

Lees meer van Ben Niesse >>

Berlagebrug - 8 mei 1945
Nederlands officier van de Stoottroepen begroet een jonge dame
foto: J.M. Bakels

Willy Onrust - Cortus: "juichen bij de intocht"

Op een dag kwamen er vliegtuigen over. De kinderen op mijn school werden helemaal gek en iedereen ging naar buiten om te kijken wat die vliegtuigen deden. We holden naar de Ringdijk achter Zorgvliet de dijk op. Als kind dacht ik dat er witte broden naar beneden gegooid werden, maar natuurlijk kon een meisje van 8 jaar (wat ik toen was) met al die kinderen en volwassenen erbij, geen brood bemachtigen. De hele dag ging er niemand meer naar school.
Na de oorlog heb ik ook mee staan juichen bij de intocht van de Canadezen over de Berlagebrug. Bij de tramremise in de Gaaspstraat werd er een vrouw kaal geschoren omdat ze met de Duitsers was omgegaan. Ook werd er een strooien pop in brand gestoken.
Mijn moeder maakte van een wit laken een jurkje voor mij en die werd voorzien van oranje geschilderde knopen voor al die straatfeesten die er toen waren. Een schavotje met kinderen erop en daar is een foto van gemaakt. Mijn buurmeisje van 2 hoog, zij heette Hea Groen en ikzelf staan erop. De namen van de andere kinderen weet ik niet meer.

Lees meer van Willy Onrust - Cortus >>

Berlagebrug - 8 mei 1945

Chris de Keijzer: "Met Kodakboxje vanaf de Wolkenkrabber"

De bevrijding was voor mij en mijn ouders zeer indrukwekkend. We woonden op de Noorder Amstellaan nr 12, naast de winkel van mijn vader het Amstel Warenhuis. We hadden kennissen die woonden in de Wolkenkrabber, en ik ben toen de trappen opgeklommen naar het dak, waarvan de deur open was.Vanaf het dak zag ik een klein autootje aankomen, met op de deur een witte ster. Waarvan bijgaand een foto gemaakt met een Kodakboxje op papierfilm van Dalco. Ook kon ik op het dak de vliegtuigen goed zien die voedsel hadden gedropt. Weer beneden aangekomen, voor de deur van ons huis, was het een drukte van belang en stonden de mensen uit de achtergelegen straten op de stoep om de intocht die na dat kleine autootje op gang kwam gade te slaan. Ik heb toen nog een paar foto's gemaakt, maar door de slechte kwaliteit zijn er maar een paar toonbaar. De foto met het rupsvoertuig is gemaakt door een bekende van mijn vader en gemaakt bij de galerij op het Daniël Willinkplein.

Lees meer van Chris de Keijzer >>

Begin van de intocht op de Noorder Amstellaan, gezien vanaf de Wolkenkrabber
foto gemaakt door Chris de Keijzer

Noorder Amstellaan (Churchill-laan)
foto gemaakt door Chris de Keijzer

Noorder Amstellaan (Churchill-laan)
foto gemaakt door Chris de Keijzer

Amstellaan (Vrijheidslaan) nabij het Daniël Willinkplein, 8 mei 1945
foto in bezit bij: Chris de Keijzer

Francien van der Veen - Bachra: "tabletten chocola en sigaretten toegeworpen"

Toen we hoorden dat de oorlog voorbij zou zijn gingen de bewoners van de Amstellaan de straat op. Ik lag al in mijn bed en hoorden de mensen praten en zingen. Dat moet toen toch heel gevaarlijk zijn geweest.
In ieder geval kochten mijn volwassen nichten de volgende dag een grote bos tulpen. We zijn met een stuk of zes personen naar de Berlagebrug gelopen omdat iedereen dacht dat de bevrijders direct naar ons toe zouden komen. Er waren nog anderen ook maar niet zoveel mensen als we verwachtten. Die dag (was het 6 of 7 mei?) kwam er een motorrijder de brug op. Later bleek dat een Poolse verkenner te zijn geweest. De motor en man waren allebei van een behoorlijk formaat. Hij bleef een korte tijd op de brug staan en draaide om terug te rijden. In die korte tijd wisten wij hem met onze tulpen te versieren. Wij bleven wachten op een vervolg. Ja wat denk je werden we door een groepje Duitsers van de brug geschoten. Wij naar huis. Ik meen na twee dagen kwamen de "Tommies" met hun tanks de stad in en werd ons tabletten chocola en sigaretten toegeworpen. Van een der Canadezen (is met een nicht van mij getrouwd) hoorden wij dat ze heel veel eten in blik in de cabines hadden voor dat uitgehongerde Amsterdam. Zij hebben zich er erg over verbaasd dat er niet zoveel om eten werd gevraagd. Vooral sigaretten en chocola waren de verzoeken.

Lees meer van Francien van der Veen - Brachra >>

Berlagebrug - 8 mei 1945
foto: J.M. Bakels

Ruud Jansen: "herinneringen met een gouden randje"

Als ik 8 mei 1945 in mijn geheugen intoets melden zich zonder problemen de herinneringen aan die dag aan. Met voorop de binnenkomst van onze bevrijders, de Canadezen, in Amsterdam.
Ik zie mezelf ’s ochtends naar de hoek van de Scheldestraat en de Noorder Amstellaan lopen, het is prachtig weer en ik zoek een plaatsje tussen de toeschouwers die in dikke rijen langs de route staan. En dan komt de eerste jeep langs, volgepakt met lachende soldaten. Het lijkt daarna wel of er geen einde meer komt aan onze toejuichingen en het gaat maar door, de hele dag trekt er een eindeloos lijkende rij van auto’s, motoren en andere legergroene voertuigen aan me voorbij. Het zijn herinneringen met een gouden randje.
Maar waar ging die stoet eigenlijk naar toe? Wat voor dag was het, moesten we niet naar school of naar ons werk? En hoe wisten we dat onze bevrijders op die dag zouden komen?
Op die vragen kan ik het antwoord niet vinden en in mijn geheugen ontbreekt een soort Google om me bij het zoeken te helpen.
8 mei 1945, ik moet in ieder geval toch wel op mijn PC kunnen vinden op welke dag van de week die datum viel? Het zoekresultaat met de eeuwige kalender levert in ieder geval een antwoord op. Het was een dinsdag.
Dinsdag 8 mei 1945, 62 jaar geleden, vond dus de intocht van onze bevrijders plaats en die gebeurtenis is ondanks wat witte vlekjes in m’n geheugen nog steeds springlevend voor me. En ik denk voor iedereen die er bij was.

Lees meer van Ruud Jansen >>

Berlagebrug - 8 mei 1945
foto: J.M. Bakels

Kitty Vermist Boermans: "too little"

Prachtig, die spanning! Je hoorde ze in de verte aankomen. Mensen kwamen vooruit en wisten te vertellen: “Ze zijn nu daar, ze komen over een uurtje hier” enz. Ik zat eerst op school mijn dagelijkse portie bijvoeding te nuttigen toen ik luid gejuich hoorde. Sensatiebelust in die tijd schraapte ik mijn emaillen schaaltje leeg en haastte mij naar de Berlagebrug in Amsterdam en zal die aanblik nóóit vergeten. Die jeeps vol beladen met jonge meiden en gebruinde soldaten, zingend, juichend.
Mia had mij geleerd als ik om eten wilde vragen: “Have you some food for me?”.
Maar ik, met mijn 13 jaar en jaren groeiachterstand, oogde als hooguit 9. Dus op mijn bedelvraag gleed een blik over mijn schamele gestalte en werd het verzoek afgewezen: “No, too little.” Stampend van kwaadheid kwam ik thuis: “Als je klein bent heb je toch óók honger!” Ik wist niet dat er wat tegenover moest staan. Mia ging mee tot het eind van de stad en kwam uren later lopend thuis. “Heeft-ie je gezoend?” ”Ja.” Mijn moeder pakte een washand en boende haar hele gezicht schoon!

Lees meer van Kitty Vermist Boermans >>

Bevrijdingsvreugde op 8 mei 1945 op de Amstellaan ter hoogte van de Rijnstraat.
Foto: Beeldbank Nationaal Archief

Leo Cappèl: "bevrijdingsbaby"

‘Wacht maar niet op mij,’ zei moeder. ‘Ik kom zo meteen wel.’
Mijn zusje Trudi en ik hadden ons ontbijt al lang op: twee suikerbietkoekjes elk.
Wij namen onze zelfgemaakte vlaggen, en gingen op weg naar de Amstellaan, naar de Berlage Brug. Het was maar een paar minuten lopen, en het klik-klakken van onze houten sandalen was al gauw overstemd door het geronk van zware motoren, door zingen en het gejuich van honderden mensen.
Wij drongen naar voren, wuifden onze vlaggen voor de soldaten. Amerikanen, dachten wij.
Maar vader en moeder kwamen maar niet.
Thuis vonden we moeder in bed, een baby in haar armen! ‘We zullen hem Tom Victor noemen,’ zei vader.
Later kwam een groepje soldaten onze straat door. Vader naar buiten: ‘Mijn vrouw kreeg net vanmorgen een baby, zodat ze jullie niet kon verwelkomen. Maar ze zou zo graag een bevrijder ontmoeten.’
Een van hen kwam binnen. ‘Nee,’ zei hij. ‘Wij zijn geen Amerikanen, wij zijn Canadezen. Maar mijn ouders waren Hollanders, en ik spreek een beetje Hollands. A little bit.’
Hij feliciteerde moeder en bewonderde ons nieuwe broertje.
Tom, een van de eerste Rivierenbuurt babies geboren na de bevrijding.

Lees meer van Leo Cappèl >>

Amstellaan (Vrijheidslaan) - 8 mei 1945
foto: J.M. Bakels

Mieke Delfgaauw: "de Canadezen zijn hier, de Canadezen zijn hier"

Op de dag van de bevrijding was ik, net 3 jaar oud, thuis en herinner mij dat mijn vader thuis kwam en riep:"de Canadezen zijn hier, de Canadezen zijn hier". Ik mocht met hem mee naar het Victorieplein. (toen nog Daniel Willinkplein, waar mijn grootouders woonde)
Wij renden over de Rooseveltlaan. (dat was de Zuider Amstellaan) Ik met mijn kleine beentjes zo hard als dat maar mogelijk was terwijl mijn vader mijn hand vasthield, en ja hoor wij stonden vlak bij de wolkenkrabber en daar kwamen de Canadezen voorbij: auto's, tanks en iedereen zwaaien en roepen. Ik geloof dat mijn vader mij op zijn schouders nam want ik kan het me nog zo precies voorstellen!! Ik kan mij niet meer herinneren of mijn moeder en mijn oudere broer en zusje, evenals toen de jongste, mee waren, alleen mijn vader, ik en de Canadezen en de enorme vreugde die er in de lucht hing. Daarna gingen wij naar opa en oma die het vanuit hun raam hadden bekeken. Wat een feest. Helaas heb ik geen fotos van de intocht alleen de herinnering die mijn 'foto' is.
Jaren later kwam ik bij een vergadering een Canadees tegen die bij de intocht was als bevrijder.

Amstellaan (Vrijheidslaan) - 8 mei 1945 - met de vader van Lilian Westendorp links op de foto met hoed voor de lantaarnpaal.
foto: J.M. Bakels

Lilian Westendorp van Delft: : "Ik mocht voorin de tientonner"

We hadden al een paar dagen tevergeefs op de Berlagebrug gestaan, toen ze dan eindelijk 8 mei kwamen. Wij stonden op de Reinier Vinkeleskade bij HET PAROOL. (illegale krant) Wij hadden die altijd gebracht van het adres onze school naar het verdeeladres. Alles was daar versierd en we kregen vlaggetjes, sjerpen etc. Toen de stoet Canadezen langs kwam en stopte mocht ik in de eerste tientonner of zo iets voorin om de weg te wijzen. Ik had en heb altijd wat met rechts en links, dus we gingen vaak verkeerd, de hele laadbak en de hele kolonne zat vol gillende tienermeisjes en er was een geweldig gejuich langs de kant. Op de Hoofdweg stopte de kolonne en kwamen er jongens uit mijn klas me waarschuwen, dat ze tot Haarlem niet meer zouden stoppen en dat ik eruit moest komen. Ik deed dat en we liepen weer naar huis in de Deurloostraat. Inderdaad waren er tientallen en misschien wel meer kinderen, die allemaal terug hebben moeten lopen uit Haarlem. Dit is mijn herinnering aan de intocht van de Canadezen.

Noorder Amstellaan (Churchill-laan) - 8 mei 1945
foto: J.M. Bakels

Gedicht van Paul Gellings

Bloemenzee op de fusilladeplaats op de Apollolaan - 8 mei 1945
foto: J.M. Bakels

Theo van Vilsteren: "een heel eind mee de stad inrijden"

Ik heb gezien hoe de Canadezen op 8 mei 1945 over de Berlagebrug en de toenmalige Amstellaan de stad in trokken. Ik was toen gaan kijken op de Amstellaan en ben op een gegeven ogenblik op een pantservoertuig geklommen en mocht toen van de bemanning van die pantserwagen een heel eind mee de stad inrijden. Omdat er geen trams en bussen meer reden, - veel trams waren als buit naar Duitsland afgevoerd -, moest ik het hele eind terug lopen! Overigens heb ik in mei 1940 ook de Duitsers op dezelfde plek de stad zien binnentrekken. Als jongetje van 8 vond ik dat toen ook prachtig. Vanaf 5 mei tot 8 mei 1945 was er een soort machtsvacuum; de Duitsers hadden gecapituleerd maar de bevrijders waren er nog niet. De Duitsers die in de witte villa aan de Amstel waren gelegerd, weigerden zich door de "Binnenlandse Strijdkrachten" te laten ontwapenen en schoten al hun munitie op. Dat is de enige keer dat ik tijdens de oorlog heb horen schieten.
Ik kreeg op 8 mei ook mijn eerste chocoladereep. Mijn moeder lag toen in het OLV ziekenhuis en kreeg daar van een bezoekende Canadees een reep die ze aan mij doorgaf.

Lees meer van Theo van Vilsteren >>

Paul Mertz: "Tranen vloeien in vrijheid"

Zes ben ik, bijna zeven, als ze binnenrollen, binnenrijden. Ik sta aan de kop van de kaarsrechte  Amstellaan en klim op een legerauto. Nou ja, ik zal er wel zijn in getild, want ik ben nogal klein van stuk. Soldaten geven me chocolade. En sigaretten voor mijn vader. Als ware helden signeren ze, in mijn zakboekje. Dat ben ik helaas kwijtgeraakt. Waar ik ben afgestapt, uitgestapt, weet ik niet meer.
Jaren, vele jaren later, zie ik ze weer, weerom. Twee maal. Door mijn woonkamerraam, vanaf mijn voorbalkon. De Wolkenkrabber, negen hoog. Ontroering giert door mijn ziel. Tranen vloeien in vrijheid.

Lees meer van Paul Mertz >>

Vrijheidslaan, herdenkingsintocht - 7 mei 2005
Foto: Paul Mertz

Ruud Jansen: "Hoe het verder ging"

In de maanden na hun intocht werden de Canadezen een vertrouwd gezicht in het stadsbeeld. Vlak bij ons huis, op het Scheldeplein, werd een groep ingekwartierd in de garage waarin tegenwoordig een bowlingcentrum is gevestigd. Die konden natuurlijk op belangstelling van de hele buurt rekenen. Iedereen probeerde wat te bietsen bij de soldaatjes. Eten, chocola, sigaretten. Heel gewild bij de jeugd waren militaire onderscheidingstekens. De belangstelling van de soldaten ging uiteraard vooral uit naar het vrouwelijk schoon.
Het eerste half jaar na de bevrijding werden er overal bevrijdingsfeesten georganiseerd. Er was geen wijk die wilde ontbreken met wedstrijden voor de kinderen en dansfeesten voor de ouderen. En verder was er ook voortdurend kermis. Niet van die kleine kermisjes, maar grote. Op de Jozef Israelskade, een paar minuten van ons huis, was er eentje opgebouwd, die daar maanden bleef staan maar ze stonden ook in andere delen van de stad .
Ik kan me ook nog goed herinneren dat de volledige Amsterdamse schooljeugd op uitnodiging van de Canadezen een middag gratis naar de kermis mocht. Via school had ik een kaartje voor de kermis aan de Jan van Galenstraat gekregen. Bij binnenkomst kreeg je een grote zak met snoepgoed. Je mocht overal in, autootjes, draaimolens, noem maar op. Onze bevrijders hadden het aantal jeugdige Amsterdammers echter onderschat waardoor er een gigantische chaos ontstond. Zelfs voor de meest lullige draaimolen moest je een kwartier wachten voor je aan de beurt was voor een gratis rondje. Maar we vonden het prachtig, dat weet ik wel.

Herdenken

Herdenkingsmonument van Jan de Baat
Bron: www.kunstwacht.nl

Deze stalen wimpel is het symbool van dankbaarheid. In 8 mei 1945 kwam deze dankbaarheid tot uitdrukking toen duizend Canadezen Amsterdam binnentrokken. Bij deze intocht werden de Canadezen verwelkomd door ongeveer een half miljoen Amsterdammers.
Het monument werd op 5 mei 1980 onthuld door burgemeester Polak en de Canadese luitenant-kolonel Bell Irving.

Amsterdam dankt zijn Canadezen
Jan de Baat (1921)
Cortenstaal, 600 x 300 x 800 cm
Jaar van plaatsing 1980
Apollolaan

Stalen wimpel van Jan de Baat
Foto: Jos Wiersema

Herdenkingsplaquette op de Berlagebrug

De herdenkingsplaquette, die is aangebracht op het brugwachterstorentje van de Berlagebrug, spreekt voor zich zelf:
“De eerste geallieerde bevrijders, die op 7 mei 1945 over deze brug Amsterdam binnentrokken, behoorden tot het Britse 49-ste W.R. Reconnaissance Regiment.
Op 8 mei 1945 gevolgd door de Canadese hoofdmacht."

Herdenkingsplaquette, die is aangebracht op het brugwachterstorentje van de Berlagebrug
Foto: Jos Wiersema

Tot slot enkele verwijzingen

• Relevante pagina's op deze website:
  Intocht veteranen op 7 mei 2005
  De Rivierenbuurt en de oorlog
  Honger in de Rivierenbuurt
  Berlage's brug; de Berlagebrug
  Een klein bevrijdingsdagboek; een brief van Piet van Rossum

• Selectie van 67 foto's voor ons samengesteld door het Nederlands Fotomuseum:
  'Berlagebrug Amsterdam Bevrijding (8 mei 1945) tip

• Reportages van het Andere Tijden en Polygoon:
  Herdenking voedselregen Manna 1945
  Geschenk uit de hemel; de mythe van het Zweeds wittebrood
  Vijf jaren verzet
  Het Geluid van de Bevrijding (Hoe klonk de bevrijding op de radio? Een reconstructie op basis van archiefmateriaal.)
  Van D-day tot de Dam  tip
  Veldmaarschalk Montgomery rijdt over de Berlagebrug

fragment uit Van D-day tot de Dam - Andere Tijden
U ziet kleurenbeelden van de Amstellaan en Wolkenkrabber van 8 mei 1945
duur 32 sec.

• Verzetsbladen van De Nieuwe Amsterdammer

• En verder:
  Het logboek van Ton Gräber; mei 1945 (PDF)
  Omdat ik het anders misschien vergeet: Oorlogsherinneringen van Ruud Jansen tip

• Printversie in PDF-formaat t.b.v. educatie doeleinden
  (downloaden kan even tijd in beslag nemen, afhankelijk van uw internetverbinding)

Verantwoording:

Bij de totstandkoming van deze pagina is getracht zoveel mogelijk toestemming te verkrijgen voor het beeldgebruik van de oorspronkelijke uitgevers. Indien een rechthebbende denkt aanspraak te kunnen maken op het beeldgebruik op deze website, gelieve contact op te nemen met de auteur van deze pagina J.Wiersema info@geheugenvanplanzuid.nl.

Bent u getuige geweest van de intocht van de Canadezen en Engelsen in mei 1945 en wilt u hierover iets vertellen? Inzenden? >>