Herinneringen
aan de Olympische dag
Op 'n zonovergoten Zondag in Juni, lopen we met z'n vieren,
mijn vader en moeder, broertje en ik, vanuit de Vechtstraat,
via de Noorder Amstellaan, (nu Churchill-laan) de Stadionweg
richting Amstelveenseweg en het Stadionplein, want ons eind
doel is het Olympisch Stadion. Dagen lang hebben we er naar
uitgekeken, want een maal per jaar wordt er de "Olympische
dag" gegeven, wat eigenlijk de opening van het atletiek
seizoen inluid en die willen we voor geen geld missen. Hoe
dichter we het stadion naderen, hoe drukker het wordt en
voorbij het Olympiaplein, waar ook 'n atletiek baan is en
voetbalvereniging SWIFT zijn thuis heeft, wordt het al
stapvoets lopen. Niet omdat we moe zijn, maar de drukte
neemt toe, en het lijkt wel of heel Amsterdam en omstreken
is uitgelopen. De met luidruchtige sport aanhangers
uitpuilende tram, lijn 24, haalt ons in en ik hoor mijn
vader zeggen, "blij dat we zijn gaan lopen en niet in die
volgepakte tram staan". In de verte zie ik al de "Marathon
toren" als 'n baken hoog boven alles uitsteken. Bij het
stadion is het een drukte van heb ik jou daar en met wat
duwen en trekken bereiken we eindelijk onze plaatsen op de
"Marathon" tribune. Bij mij vloeit de adrenaline met
sneltreinvaart door mijn lichaam. Ik kan bijna niet wachten
dat het begint en van de politiekapel die op marsmuziek over
de sintelbaan marcheert, hoor of zie ik weinig. Ik kijk met
grote ogen het hele stadion rond en hoor vaag mijn vader
zeggen, "kijk, dat beeld daar van die man met zijn arm
omhoog, dat is Jan met het handje". Boven in de 2de ring
ontwaar ik het beeld, maar tot op heden weet ik niet, wat of
waar mijn vader die wijsheid vandaan haalde om dat beeld zo
te noemen. Wel zie ik het scorebord op de bovenste
balustrade aan de overkant van het beeld, met 'n klein
mannetje er bij die het scorebord moet bedienen. Even denk
ik nog hoe koud het moet zijn in de winter, daar op die
eenzame hoogte, maar net zo snel als hij gekomen is schiet
deze gedachte weg en zie ik weer iets anders.
En dan,,,,,,,,,, dan begint het spektakel !!
Eerst word het Wilhelmus gespeeld door de politiekapel, die
voor de eretribune is opgesteld, maar duidelijk in het hele
stadion te horen is en wat door iedereen wordt meegezongen.
Dan zie ik plotseling uit alle hoeken van het stadion
kinderen het voetbalveld oprennen om daar gezamenlijk
oefeningen te doen met hoepels, knotsen en fleurige linten
'n prachtig schouwspel. Daarna beginnen turners uit heel
Nederland op verschillende plaatsen op het grasveld hun
oefeningen, aan ringen, paard, bok, en brug met opleggers
met als hoogte punt 'n demonstratie van Klaas Boot, de beste
turner op dat moment in ons land.
'n Daverend applaus barst er los als hij klaar is en stram
in de houding staat. Mijn oren toeteren van het lawaai en de
koude rillingen lopen over mijn rug, zo vol zit ik van
emotie, van wat ik allemaal zie en hoor. Zo'n zestig duizend
mensen bij elkaar, dat had ik nog nooit gezien, want als we
naar het Ajax stadion gingen, in de Meer, dan zaten er
hoogstens zo'n twintig duizend mensen op de tribune. De
meeste toeschouwers komen voor de atletiek en dan uiteraard
voor de 1500 meter loper Wim Slijkhuis, bijna onverslaanbaar
in die jaren en de atleet met de mooiste stijl van lopen.
Dan de 100 en 200 meter hardlopen met uiteraard de wereld
beroemde loopster Fanny Blankers Koen, die als eerste 4
gouden medailles had gewonnen tijdens de Olypische Spelen in
Londen. Ook Puck Brouwer, Nel Buch, Gerda van der Kade-
Koudijs en Foekje Dillema, waren loopsters van wereld
formaat. Tussen door waren wedstrijden in hoog en
verspringen, polsstokhoogspringen en Ben Peeters was op de
hink-stap-sprong te bewonderen. Om ongeveer half twee begon
'n voetbalwedstrijd en het geheel werd traditie getrouw
afgesloten met het Concours de Hypique, waar de beste
springruiters aan deelnamen, zoals Ritmeester Gruppelaar en
Pahue de Montagne. Tussen vijf en half zes was de dag ten
einde en werd er napratend over wat we gezien hadden de weg
terug naar huis genomen, maar voor we daar aankwamen werd
deze dag besloten met 'n etentje in de stad, wat meestal,
zeker in ons geval, bij Witteveen op de Ceintuurbaan was.
Nawoord:
Al in de dertiger jaren van de vorige eeuw werd deze dag
gehouden en na de oorlog in ere hersteld. Helaas is deze
dag, om wat voor reden dan ook, ter ziele gegaan rond eind
vijftiger jaren, wat 'n verlies voor de sport in het
algemeen was en in het bijzonder voor de atletiek sport. Met
het herbouwde en gemoderniseerde Olympisch Stadion, moet het
toch mogelijk zijn om weer zulke evenementen naar de
hoofdstad te lokken.
We wachten af !!
Max.C.van.der.Glas.
Januari 2008
|