Ingezonden bijdrage van Max van der Glas

Terug naar de vorige pagina <<

 

index ingezonden

Max.C.van.der.Glas (1938-2016)
(Natanya Israël)

index Max

Loslaten / vergeten ??

N.a.v. verschillende gebeurtenissen schrijf ik dit stukje.
Vooral de aankomende herdenking van de "Februari staking", bij de Dokwerker op het Jonas.Daniel Meijerplein op maandag 25 februari 2008, (14.30) deed mij besluiten dit nu te schrijven.
Vele mensen, jonger als ik, stellen mij deze vraag, "waarom laat je het niet los" ?
Het makkelijkste antwoord hier op is, dat kan ik niet !! Waarop steevast dezelfde vraag komt, maar waarom dan niet?
Voor mijzelf weet ik waarom, maar omdat aan iemand anders uit te leggen, zeker aan 'n veel jongere generatie, is niet makkelijk.
Als ik er wat dieper op in wil gaan, vraag ik meestal als eerste, heb jij je ouders nog? Als dan het antwoord negatief is, dan is het makkelijker om uit te leggen, want als op mijn vraag, denk je nog wel eens aan ze, of soms aan een van hen, (als een der ouders overleden is) en er geantwoord wordt met ja, natuurlijk, dan heeft men in feite al zelf het antwoord gegeven. Het zelfde is het geval met gebeurtenissen in je leven, die 'n diepe en grote indruk hebben achter gelaten, ook hier wordt met grote regelmaat aan gedacht en is niet uit je geheugen te bannen en ook hier wordt dan meestal bevestigend op geantwoord na 'n vraag hier over.
Anders ligt het met mensen die weinig begrip kunnen opbrengen voor het herinneren aan familie leden, omdat deze er gelukkig nog zijn en zij daar nog dagelijks contact mee hebben. Vaak ook hebben er geen gebeurtenissen plaatsgevonden die een diepe indruk op hen hebben achtergelaten. Deze mensen hoeven nog niets los te laten, omdat ze geen herinneringen hebben aan schokkende gebeurtenissen. Soms is er dan toch iemand die zich herinnerd dat 'n neefje, nichtje, vriend of vriendinnetje overleden is, of 'n zwaar ongeluk heeft gehad en dit gebeurde 'n diepe indruk op hen en de familie gemaakt heeft. Vaak gaat dit dan gepaard met de opmerking, "dat vergeet ik mijn leven lang niet". Hier is dan de wortel voor het herdenken en niet vergeten gelegd.
Dan is er nog 'n 3de groep en waarschijnlijk de belangrijkste, n.l. de Holocaust-ontkenners en racisten in ons midden.
Tegen deze mensen is het vaak onbegonnen werk om uitleg te geven van het woord "loslaten" en met dat, tevens de gedachte aan wat mensen in het algemeen en Joden in het bijzonder is aangedaan door de haat zaaiende Nazi's. Toch moet ook tegen deze groeperingen het verleden, met de daar aan verbonden misdaden, verteld worden en hopelijk zullen er onder hen enkelen zijn die tot inzien / inkeer zullen komen.
Dat is uiteindelijk de grootste reden dat ik en met mij vele andere mensen die de verschrikkingen van de 2de Wereld Oorlog hebben meegemaakt niet kunnen en willen vergeten, n.l. om het door te geven aan de volgende generaties. Niet zo zeer als geschiedschrijvers, maar als waarschuwing dat zoiets nooit meer mag gebeuren, waar ook ter wereld.
Gelukkig wordt daar tegenwoordig op de diverse scholen al aandacht aan besteed en brengen de nu nog overlevenden van de Nazi bezetting, op hun eigen manier en uit eigen herinneringen en ervaring van doorgestane ellende, hun boodschap over.
Anderen doen dat in schrift, weer anderen door beelden via de televisie te laten zien. Het HOE, WAT, WAAR, is niet belangrijk, als het maar gedaan wordt !!
Dat is de grote drijfveer die vele overlevenden van de SHOAH bezig houdt, het niet vergeten van wat er gebeurd is, het niet kunnen vergeten, het niet willen vergeten en het daarmee verbondene niet kunnen loslaten van het gebeurde, n.l. om het door te vertellen.
Ter lering en waarschuwing tegen het grote kwaad dat racisme heet !!!

Max.C.van.der.Glas.
februari 2008

omhoog

Terug naar de vorige pagina <<