Tante
Klaartje
Mijn ouders, Emy en Riet Gompel,
kwamen in de dertiger jaren met mijn oudere zusje Mia op
Rooseveltlaan 186 beletage (dat moest er altijd bij) wonen.
Daar kwam ik - via het Onze Lieve Vrouwegasthuis - in 1940
bij. Ik heb er tot 1965 gewoond. Dankzij de vele verhalen op
deze site, herinner ik me ineens dingen, die ik dacht al
lang vergeten te zijn, en ik wil graag mijn steentje
bijdragen door die herinneringen met u allen te delen.
Wij woonden vlak bij de hoek van de Maasstraat, in één van
de weinige appartementen die een balkon aan de voorzijde
hadden, ook al werd dat balkon door niemand veel
gebruikt....dat was "niet netjes": dat balkon was voor de
planten.... De buren (mijn moeder niet uitgezonderd), zoals
ik me dat herinner, waren allemaal vreselijke snobs, die
zich veelal ver verheven voelden boven de bewoners van de
zijstraten. Wij, kinderen, werden dan ook aan een zeer kort
touw gehouden: we mochten wel buiten spelen - we kwamen bij
elkaar bij "het perkje", dat vlak voor mijn huis lag - maar
alleen onder het strenge oog van onze ouders, die ons van
achter hun vitrage goed in de gaten hielden. Als ze even weg
waren, gingen we stiekum spijkers op de tram rails leggen,
of, als we écht moedig waren, schoten we de Maasstraat in,
waar veel meer te doen was dan op onze "saaie" laan. Vaak
gingen we dan naar de speelplaats in de Roerstraat, soms
gingen we zelfs zo ver als het Beatrixpark (dat ik me meer
als een wildernis dan een echt park herinner) en, natuurlijk
was het landje ook een enorme trekpleister. We gingen ook
daar in de buurt vissen, en 's winters schaatsen...was dat
de Boerenwetering? Er was daar in en/of vlak na de oorlog
een houten noodbrug met een leuning aan één kant....daar
moest ik als kind mijn vader iedere dag overheen brengen
naar zijn werk....hij had watervrees, en durfde er niet
alleen over. Ik herinner me de kinderen Heikens (René,
Ingrid, Marijke), Pietersen (Mieke), en Strous (Willy, Emy),
met wie ik op straat speelde. Lezen die dit soms? Het zou
leuk zijn om iets van jullie te horen! Vooral mevrouw Strous
zal ik nooit vergeten! Ze viel een beetje uit de toon tussen
al die "keurige" buren, maar ze was de leukste, hartelijkste
en gezelligste vrouw, die ik ooit ontmoet heb.....ze kwam
vaak buiten bij ons zitten op het bankje voor het perkje,
waar ze dan de box met de jongste baby erin neerzette, en
snoepjes uitdeelde. Wij, kinderen, kwamen nooit bij elkaar
thuis - tenzij op formele uitnodiging - maar bij mevrouw
Strous was het altijd een zoete inval, en iedereen liep bij
haar in en uit. Ze had ook de enige televisie in de buurt,
en iedereen was ten alle tijde welkom om te komen
kijken...het leek soms wel een bioscoopje in haar huiskamer!
Onze ouders zagen het allemaal een beetje met lede ogen aan,
maar de kinderen waren allemaal gek op "Tante Klaartje",
zoals iedereen haar noemde.
Ik
(zittend) samen met een vriendin in de Rooseveltlaan met bus E - 1951
Natuurlijk herinner ik me de
Oase, en ook banketbakkerij Oldenburg, Op de hoek
Maasstraat/Rooseveltlaan was een drogisterij, en daarnaast
een snoepwinkel. Even verder was een ouderwetse kruidenier
(ben de naam vergeten), en daartegenover werd op een bepaald
ogenblik de eerste zelfbedieningszaak in de buurt geopend,
een AH. Mijn snob-moeder verbood me daar naartoe te gaan,
maar ik deed het tóch, want ze hadden daar kokospapier voor
maar 1 cent per stuk, en daar kon de "nette" kruidenier aan
de overkant niet tegen op! Hij verkócht het niet eens! Aan
het einde van de Rooseveltlaan, bijna bij het Europaplein,
was bakkerij Post, waar je als kind 's morgens vroeg warme
broodjes van mevrouw Post kreeg, ook al mochten die niet
vóór 10 uur verkocht worden.
Wij waren een katholieke familie, en ik ging naar de
Catharinaschool in de Vechtstraat en de Thomaskerk in de
Rijnstraat. Ik las net dat de kerk is afgebroken...maar ik
hoor nog steeds de donderende stem van pastoor van Kalmthout!
Daar hadden wij als kinderen heilig ontzag voor. Na school
gingen we wel eens stiekum (onder het mom dat we moesten
"blijven") naar een stuk open land aan het einde van de
Rijnstraat (naast het Mirandabad?)....dat was te bereiken
via een vrij steile helling, waar je prachtig langs naar
beneden kon rollen, en 's winters kon sleeën. We hadden ook
een naam voor dat stuk land, maar ik kan hem me niet
herinneren.
Mijn kinderen
met hun oma in de Rooseveltlaan - 1982
Hierbij 2 foto's....ik kon praktisch geen jeugdfoto's vinden
waar "de laan" echt op te zien is...die twee meisjes zijn ik
(zittend) en een vriendin, bij het eerder genoemde "perkje",
daterend uit 1951, met de (toen) "nieuwe" Bus E op de
achtergrond. De tweede foto toont mijn moeder, mevrouw
Gompel, op vrijwel dezelfde plek, jaren later, in 1982, met
MIJN kinderen, die nu getrouwd zijn en zelf kinderen hebben.
Rooseveltlaan
186 anno 2008
foto: Jos Wiersema
Dat was toen, dit is nu. Ik ben in 1965 naar de VS
geëmigreerd, en woon daar nog steeds. Mijn moeder heeft nog
tot het begin van de 80-er jaren op de Rooseveltlaan
gewoond, en is toen naar een tehuis voor ouden van dagen
verplaatst. Natuurlijk ben ik helemaal "veramerikaansd",
maar de Rivierenbuurt zal me altijd na aan het hart liggen!
Ans Laurie (toendertijd Ansje Gompel)
E-mailadres:
anslaur@verizon.net
4 augustus 2008
|