BRUG 402
Han van Zomerenbrug
Hij haalt de honderd niet, dat staat wel vast.
De schepping van Piet Kramer, architect
was tijdelijk bedoeld op deze plek.
Het stadsdeel wil de ligging aangepast
aan het verkeer. De buurt vreest overlast,
de populieren weg en zonder respect
verbeuren van de brug, wat indirect
de Amsterdamse School aantast.
De noodzaak werd een deugd, om kort te gaan,
steun, leun en trefpunt, vaste voet
voor vaarvolk. Volkomen in zijn element
zal hij als niksnut worden afgedaan,
finaal gesloopt zijn einde tegemoet.
Zeventig jaar maakt nog geen monument.
Jeanne Wesselius |
Stadsdeel De Pijp besluit, gezien de
voordracht van het Dagelijks Bestuur dd. 23-12-1997, Brug 402, over het Amstelkanaal,
grenzend aan de Jozef Israëlskade, de "Han van Zomerenbrug" te noemen.
Toelichting: Han van Zomeren (1920-1941), drukker van pamfletten voor het verzet. Hij was
verraden en werd in 1941, slechts 21 jaar oud, op de Larense hei gefusilleerd. Hij was de
eerste en de jongste van een lange rij grafici die, volgens de gegevens van het Koninklijk
Verbond van Grafische Ondernemingen, vielen in de oorlog als gevolg van het vervaardigen
van illegaal drukwerk.
1988 - Aan de achterkant van ons huis keken we uit op het
plein van een school in de IJsselstraat, waar een geweldige kastanjeboom groeide. Ieder
jaar was ik weer verbaasd hoeveel kaarsen er oplichtten in het voorjaar.
Tot de dag dat ik gewekt werd door een vreemd geluid:
VAL VAN EEN KASTANJE
Messcherp dient de dag zich aan.
Een kettingzaag zingt tergend vals
en jaagt zijn blikkerende tanden
door de kastanjetakken, die
alvorens neer te storten op de aarde
nog eenmaal naar de hemel reiken.
De romp ontdaan van ledematen is een
gemakkelijke prooi. Schaamteloos zagen
de onverlaten, homp na homp valt op de
grond, als botergele manen in haar eigen
armen. Doordringend knaagt het roofdier
aan de resten, boort dwingend in de wortels.
Wie reageert op deze laffe daad buiten
de geschrokken duiven, de woedende eksters?
Opvallend stil blijft het achter de vensters.
Voor het front sta ik alleen en zonder stem.
De wind neemt van je laatste krachten
om los te barsten in een woordloos requiem.Jeanne Wesselius |
Met mijn schilderijen heb ik diverse keren in het Glazen Huis
in het Amstelpark geëxposeerd. Daar heb ik het volgende gedicht geschreven:
AMSTELPARK
lente Bolgrijze wolkenbanken schudden
kussens los,
vliesdunne plekken tussen stammen, takkenbos
zeven het wegverkeer, bliksems, op de A10
uitlopend groen vlecht een geluidswal om de ring.
Er wordt naarstig gescharreld in het Amstelpark
gekraaid, geklokt, honderden leven er op los,
kippen vluchten gejaagd als de haan hen belaagt,
leggen zich neer of verspelen hun wonderen.
In het voetspoor van bloeiende sleedoorn huivert
een bruid, lacht voor het oog van de camera,
in de wolken geen weet dat de boom na vertoon,
weliswaar zwaar berijpt, wrange vruchten draagt.
Leven alom, van bloeiend hout tot bulderbaan,
van grut tot groot, stokoud en honden aan de lijn.
De jonge bruidegom valt danig uit de toon
bij het signaal van zijn mobiele telefoon.
Jeanne Wesselius |
Jeanne Wesselius, 15 september 2004.
Van de redactie:
Jeanne Wesselius is een
veelzijdig kunstenares. Haar exposities tonen olieverf schilderijen, gouaches, aquarellen
en sepia-penseelschetsen.
Stijl: figuratief/impressionistisch.
Daarnaast schrijft zij gedichten waarin zij zich met zeer beeldend taalgebruik op vrolijke
wijze begaan toont met het leven.
Onderwerpen als mens en muziek, dieren, landschappen, water en lucht komen zowel in beeld
als in dicht regelmatig terug. |
Vergroot |
Terug naar de vorige pagina << |