Ook van deze auteur zijn/is:

303 - Anno Toen (11)

Mensen uit zuid hebben een niet te onderschatten algemene ontwikkeling dus ik vermeld wellicht ten overvloede wat Vice Versa Vieze Versjes betekent. Ja, het woord zegt het al.

In tegenstelling tot “Kun je nog zingen, zing dan mee” is er naar mijn weten nooit een bundel met straatliedjes uitgegeven. Een cultureel gemis!.
De verspreiding/voortplanting vindt daarom geheel plaats van mond tot mond, hoofdzakelijk op straat natuurlijk Lijkt me een medisch en hygiënisch onwenselijke situatie.
Nu moet U zich daar niet teveel van voorstellen in die vooroorlogse jaren. Wat mensen nu zonder blikken of blozen in de mond nemen had toen geen van ons zelfs met een gehandschoende hand durven aanraken. Los van het feit dat ieder “vies woord” thuis meestal stante pede met een draai om de oren beloond werd plus “licht arrest”, dus na de school thuisblijven. Dat hielp in zoverre, dat we de ons uitsluitend buiten uitleefden. Meestal bij slecht weer als voetballen of honkballen niet mogelijk was en we samen stonden te schuilen in een “hoge portiek” aan de even zijde van de van Tuyllweg bijvoorbeeld.

Wonderlijk was het dat voor ons jongens zingen op school niet bepaalt een vak was waar we naar uitkeken, maar buiten wilden wij soms spontaan in koor zingen van de "Dominee van Takkenbosch, hoezee. Die wist niet waar hij kakkenmos, hoezee.” Nou ja, enz. enz.
Alles zit er in: dichterlijke vrijheid (kakkenmos) drama (je zal toch dominee zijn een niet weten) en toch ook vreugde hoezee.
Het repertoire was niet onaanzienlijk: “onder de brug bij tante Mie”.
Bijvoorbeeld wat je daar kon doen voor “een spie” (één cent, geen geld) doe je normaliter thuis apart met het haakje op de deur.
Soms werd de vertolking begeleid op de mondharmonica of wat deftiger “de mondorgel”.

Zelf bezit ik nog het topmodel de Hohner Bravo die toen al 65 cent kostte.
Maar ook de officiële nummers, bekend via de radiodistributie, riepen bij ons soms vragen op. Zo was er een smartlap die ik mij als volgt herinner:

Een vreemde arme snuiter
Was moede van het wand’len
Was moede, moede
Van ’t wand’len
Hij had zijn fluit verloren

Nou, daar moet je toch even van huiveren. Je kunt veel verliezen maar je fluit.
Maar de volgende regel maakte alweer veel duidelijk: Uit zijne mantelzak.

Nou, als dat geen happy end is . . . .

Juli 2014 - Ben Okker
Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.  

You have no rights to post comments